കിഷന്‍ജി കിടന്നുകൊണ്ട്‌ ഖഡ്‌ക്ക വലിക്കുകയാണ്‌. ഇടക്കിടെ ചുമക്കുന്നതും ആയാസപ്പെടുന്നതും കാണുമ്പോള്‍ എന്തിനാണ്‌ ഇത്ര ബുദ്ധിമുട്ടുന്നതെന്ന്‌ തോന്നും. സമീപത്ത്‌ ഭാര്യ മഹാലക്ഷ്‌മി അനിഷ്‌ടത്തോടെ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്‌.
കഴിഞ്ഞ ഒരാഴ്‌ചയായി ബസാറിലേക്കുള്ള എന്റെ യാത്ര അവസാനിക്കുന്നത്‌ അലങ്കാരപണി ചെയ്‌ത കിഷന്ജിയുടെ കൊച്ചുവീടിന്‌ മുന്നിലാണ്‌. എന്തോ എനിക്ക്‌ പോലുമറിയില്ല, ഒരു കാന്തികവലയം പോലെ മക്കളില്ലാത്ത ആ ദമ്പതികളുടെ മുമ്പിലേക്ക്‌ ഞാന്‍ ആകര്‍ഷിക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.
അവരുടെ വീടിന്‌ മുന്നിലെ ഉണങ്ങിത്തുടങ്ങിയ വലിയ മരച്ചുവട്ടില്‍ കത്തുന്ന ചൂടില്‍ സാന്ത്വനമായി എത്താറുള്ള കാറ്റിനെ പ്രതീക്ഷിച്ച്‌ ഇരുട്ട്‌ വീഴുന്നത്‌ വരെ ഇരിക്കും. വീടിന്‌ മുന്‍വശത്തെ ജാലകത്തിലൂടെ ഇരുവരും ചേര്‍ന്ന്‌ രാത്രിഭക്ഷണം ഒരുക്കുന്നത്‌ കാണാം. ഇടക്കവര്‍ ചെറിയ കാര്യങ്ങള്‍ക്ക്‌ പോലും വല്ലാതെ വഴക്കടിക്കും. തീ കത്തിച്ചില്ലെന്നോ, വെണ്ടക്കയും ഉരുളക്കിഴങ്ങും അരിഞ്ഞത്‌ വലുതായി എന്നോ ഒക്കെയാവും വഴക്കിനുള്ള കാരണങ്ങള്‍. ദേഷ്യം പിടിച്ചാല്‍ കിഷന്‍ജി ഓടി ഖഡ്‌ക്കയുടെ അടുത്തെത്തും. അത്‌ തുടച്ച്‌ മരുന്ന്‌ നിറച്ച്‌ കത്തിച്ച്‌ വലിക്കും. നേര്‍ത്ത പുക പുറത്തേക്കൂതി വിടുമ്പോള്‍ കണ്ണുനിറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും. കുര്‍ത്തയുടെ തലപ്പ്‌ കൊണ്ട്‌ കണ്ണുകള്‍ തുടച്ച്‌ വിതുമ്പുമ്പോള്‍ മഹാലക്ഷ്‌മി ഓടി വന്ന്‌ അദ്ദേഹത്തെ ചേര്‍ത്തുപിടിക്കും. നരച്ച താടിയിലൂടെ ഊര്‍ന്നിറങ്ങുന്ന കണ്ണുനീരിന്റെ ചാല്‍ പതിയെ അവ്യക്തമാവും.
ജയ്‌പ്പൂരിലെ എന്റെ സായന്തനങ്ങള്‍ കിഷന്ജിയുടെ വീടിന്‌ മുന്നില്‍ വീണുടയുകയാണ്‌. നാട്ടിലേക്ക്‌ തിരിച്ചുപോവാന്‍ ഇനി 29 ദിവസങ്ങള്‍ കൂടിയുണ്ട്‌. ജോലിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട്‌ കിട്ടിയ ഈ മൂന്ന്‌ മാസം ശരിക്കും ഞാന്‍ ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു. ജീവിതത്തിലേക്ക്‌ ഇറങ്ങിവന്നിട്ടില്ലെങ്കിലും ഇവിടെ പരിചയപ്പെട്ടവരും കണ്ടവരുമെല്ലാം ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമായ പോലെ...
കിഷന്ജിയുടെ ചുമ ശക്തിപ്രാപിക്കുകയാണ്‌. ഇടക്കയാള്‍ ബന്ധപ്പെട്ട്‌ എഴുന്നേറ്റ്‌ വെള്ളം കുടിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അതിന്‌ കഴിയാതെ കട്ടിലിലേക്ക്‌ തന്നെ വീണു. പിന്നീട്‌ മഹാലക്ഷ്‌മി അദ്ദേഹത്തെ താങ്ങിപ്പിടിച്ചിരുത്തി വെള്ളം കുടിപ്പിച്ചു. അവരുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു.
ഞാന്‍ മരത്തില്‍ ചാരിയിരുന്നു മിഴികള്‍ പൂട്ടി.
കളിപ്പാട്ട വില്‍പ്പനക്കാരനായ കിഷന്‍ജിയെയും മഹാലക്ഷ്‌മിയെയും ഞാന്‍ കണ്ടുമുട്ടുന്നത്‌ ജയ്‌പ്പൂരില്‍ വന്നതിന്‌ പിറ്റേ ദിവസമാണ്‌. പുറത്ത്‌ നിന്നുള്ള ഭക്ഷണം ശരിയാകാത്തത്‌ കൊണ്ട്‌ സ്വയം വെച്ചുകഴിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ച പകല്‍. അത്യാവശ്യസാധനങ്ങള്‍ വാങ്ങാനായി ബസാറില്‍ പോയി. കുങ്കുമപ്പൊടികളും, രാഗികളും വില്‍ക്കുന്ന കടകള്‍ക്കരുകില്‍ കളിപ്പാട്ടങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ ഒരു കട കണ്ടു. മനോഹരമായ പാവകള്‍ കണ്ടപ്പോള്‍ അങ്ങോട്ടുനടന്നു. വിവിധ അസംസ്‌കൃതവസ്‌തുക്കളാല്‍ തീര്‍ത്ത പാവകള്‍. കടയുടെ ഒരു വശത്തിരുന്ന്‌ ചെറിയ തടികള്‍ ചെത്തിമിനുക്കി പാവയുണ്ടാക്കുന്ന കിഷന്‍ജി. അയാളെ സഹായിക്കുന്ന മഹാലക്ഷ്‌മി. ഏതോ മരത്തിന്റെ നാരുകള്‍ പിന്നിയെടുത്ത്‌ പാവകള്‍ക്ക്‌ തലമുടിയുണ്ടാക്കുകയാണ്‌ അവര്‍.
മലയാളിയായ മസാലപീടികക്കാരനില്‍ നിന്നാണ്‌ കിഷന്‍ജിയെ കുറിച്ചറിഞ്ഞത്‌. ബസാറിലെ ഏറ്റവും പഴയ വ്യാപാരിയാണ്‌ അയാള്‍. മറുനാട്ടില്‍ നിന്നുവരെ പാവകള്‍ വാങ്ങാന്‍ ഈ ചെറിയ കട തേടി ആളുകള്‍ വരാറുണ്ടത്രെ.
കിഷന്‍ജിയുടെയും മഹാലക്ഷ്‌മിയുടെയും ജീവിതം മറ്റുള്ളവരില്‍ നിന്നും വിഭിന്നമായിരുന്നു. ജോലി ചെയ്‌തു സമ്പാദിക്കുന്നതിന്റെ പകുതിയിലധികവും അനാഥരായ കുട്ടികള്‍ക്കായാണ്‌ അവര്‍ ചിലവഴിച്ചിരുന്നത്‌. ബസാറിന്‌ സമീപമുള്ള ദേവീക്ഷേത്രത്തില്‍ വെച്ച്‌ എല്ലാ വ്യാഴാഴ്‌ചയും അനാഥക്കുട്ടികള്‍ക്കും തെരുവ്‌ കുട്ടികള്‍ക്കുമായി അവര്‍ റൊട്ടിയും പാലും വിതരണം ചെയ്‌തിരുന്നു.
മഹാലക്ഷ്മിയുടെ നിലവിളി കേട്ടാണ്‌ കണ്ണുതുറന്നത്‌.
കിഷന്‍ജി ചുമച്ച്‌ ചുമച്ച്‌ ചോര ഛര്‍ദ്ദിക്കുന്നു.
ഓടിചെല്ലുമ്പോഴേക്കും അയാള്‍ തളര്‍ന്നുവീണിരുന്നു.
കിഷന്‍ജിയെ റിക്ഷയില്‍ കയറ്റിയിരുത്തി. അലമുറയിടുന്ന മഹാലക്ഷ്‌മി അദ്ദേഹത്തെ കെട്ടിപിടിച്ചുകരയുകയാണ്‌. ആശുപത്രിയിലേക്ക്‌ ഇനിയും ദൂരമുണ്ട്‌.
റിക്ഷക്കാരന്‍ തനിക്കാവും വിധം റോഡിലെ തിരക്കിനെ അവഗണിച്ചുകൊണ്ട്‌ ചവിട്ടിവിട്ടു.
``ബേട്ടാ...മേരാ കിഷന്‍...''
അദ്ദേഹത്തെ ചൂണ്ടികാട്ടി മഹാലക്ഷ്‌മി വിതുമ്പി.
``ടര്‍നേ ക്കാ ബാത്ത്‌ നഹിം..മാം'
എനിക്ക്‌ പറയാന്‍ മറ്റൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
പഴയ കെട്ടിടത്തില്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന ആശുപത്രിയുടെ ഐ സി യുവിലേക്ക്‌ കിഷന്‍ജിയെ കയറ്റി.
മഹാലക്ഷ്‌മി മുറിക്കുപുറത്തെ സിമന്റ്‌ബെഞ്ചില്‍ തളര്‍ന്നിരിക്കുകയാണ്‌. സമീപത്ത്‌ പോയിരുന്നപ്പോള്‍
എന്റെ തോളിലേക്കവര്‍ ചാരി കിടന്നു.
``ഘൂന്‍ ചാഹിയേ സാബ്‌''
വാതില്‍ തുറന്ന്‌ പുറത്തേക്ക്‌ വന്ന നഴ്‌സ്‌ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
ലാബോറട്ടറിയിലേക്ക്‌ നടക്കുമ്പോള്‍ സൗകര്യക്കുറവുള്ള ആ ആശുപത്രിയില്‍ വേണ്ടത്ര പരിചരണം ലഭിക്കാതെ കിഷന്‍ജിക്ക്‌ എന്തെങ്കിലും പറ്റുമോയെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഭയമുണ്ടായിരുന്നു.
ഭാഗ്യമെന്നോണം എന്റെ ബ്ലഡ്‌ ഗ്രൂപ്പ്‌ തന്നെയായിരുന്നു കിഷന്‍ജിക്കും. രക്തമെടുത്ത്‌ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വല്ലാത്ത തളര്‍ച്ച തോന്നി. കൂജയില്‍ നിന്നും രാമച്ചമിട്ട വെള്ളമെടുത്ത്‌ കുടിച്ച ശേഷം വീണ്ടും മഹാലക്ഷ്മിയുടെ അടുത്ത്‌ പോയിരുന്നു.
സമയം ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങുകയാണ്‌.
കിഷന്‍ജി പതിയെ ശ്വാസമെടുക്കുന്നത്‌ വാതിലിന്‌ നടുവിലുള്ള ചില്ലുജാലകത്തിലൂടെ മഹാലക്ഷ്‌മിക്ക്‌ കാണിച്ചുകൊടുത്തു.
അവരുടെ മുഖം പ്രസന്നമായി.
നേരം വെളുത്തപ്പോഴാണ്‌ കിഷന്‍ജിയെ കാണാന്‍ അവസരം ലഭിച്ചത്‌. പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്‌ കിടക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടപ്പോള്‍ മഹാലക്ഷ്‌മി തുള്ളിച്ചാടി. ഓടിച്ചെന്ന്‌ ആ മാറില്‍ വീണു.
``ലക്ഷ്‌മീ...മേരാ ഖഡ്‌ക്കാ...'' കിഷന്‍ജി ചിരിച്ചുകൊണ്ട്‌ ചോദിക്കുകയാണ്‌.
``ബുരാ കിഷന്‍...ചുപ്പ്‌ രഹോ'' മഹാലക്ഷ്‌മി പതിയെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കവിളില്‍ നുള്ളിക്കൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞു.
അവരുടെ സ്‌നേഹത്തിന്റെ തീവ്രത ഞാന്‍ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കിനിന്നു.
പിറ്റേന്ന്‌ ഉച്ചയോടെ കിഷന്‍ജി ആശുപത്രി വിട്ടു. വീട്‌ വരെ ഞാനും അവരോടൊപ്പം പോയി. യാത്ര പറഞ്ഞുപിരിയുമ്പോള്‍ മഹാലക്ഷ്‌മി എന്നെ ആരതിയുഴിഞ്ഞു.
``തൂ ഹമാരാ ബേട്ടാ ഹേ''. ഗെയ്‌റ്റ്‌ കടക്കുമ്പോള്‍ അവര്‍ പറയുന്നത്‌ കേട്ടു.
എന്റെ സായന്തനങ്ങള്‍ ആ മരച്ചുവട്ടില്‍ നിന്നും കിഷന്ജിയുടെ വരാന്തയിലേക്ക്‌ മാറി. ജയ്‌പ്പൂരിലെ തെരുവുകളെ കുറിച്ചും കച്ചവടങ്ങളെ കുറിച്ചും ഇരുവരും കുറെ നേരം സംസാരിക്കും. എന്നെ നിര്‍ബന്ധിച്ച്‌ മധുരപാനീയങ്ങളും പലഹാരങ്ങളും കഴിപ്പിക്കും. തിരിച്ചുപോകാനാവാതെയിരിക്കുമ്പോള്‍ രാത്രി പതിയെ കയറിവരും. റാന്തല്‍വിളക്കിന്റെ തിരിയുയര്‍ത്തി മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ മുറിയിലേക്ക്‌ നടക്കും.
ജീവിക്കുകയാണെങ്കില്‍ കിഷന്‍ജിയെയും മഹാലക്ഷ്‌മിയെയും പോലെയാവണമെന്ന്‌ പലപ്പോഴും തോന്നി. ജീവിതത്തെ അവരേറ്റെടുക്കുകയാണ്‌. ഒരു പുസ്‌തകത്തിന്റെ താളുകളെന്ന പോലെ ദിവസങ്ങളെ ആകര്‍ഷകമായി അടുക്കിവെക്കുകയാണവര്‍...
മുറിയില്‍ ഭയാനകമായ ഏകാന്തത കടന്നുവരുമ്പോള്‍ ഗസലുകളില്‍ അഭയം പ്രാപിക്കും. ജാലകങ്ങള്‍ക്കപ്പുറത്ത്‌ നിന്നും വരുന്ന നേരിയ വെട്ടം പതിയെ പതിയെ കനത്ത ഇരുട്ടിന്‌ വഴിമാറുമ്പോള്‍ മനസ്സ്‌ നാട്ടിലേക്ക്‌ പറക്കും. പായല്‍ പിടിച്ച ചുമരുകളുള്ള വീട്ടിലെ നൊമ്പരങ്ങളിലൂടെ ഒഴുകി നടക്കുമ്പോള്‍ അമ്മയുടെ നിലവിളിയും അച്ഛന്റെ മദ്യാസക്തിയും ലയിച്ച്‌ ചെവികളില്‍ ഭീകരതയാവും. ഒരു ഭയാനകസ്വപ്‌നം കണ്ടിട്ടെന്ന പോലെ വല്ലാതെ വിയര്‍ക്കും. കൂജയെടുത്ത്‌ വായിലേക്ക്‌ കമിഴ്‌ത്തും. ജയ്‌പൂരിലെ എന്റെ രാത്രികള്‍ വന്യമാകുന്നത്‌ ഞാന്‍ പോലുമറിയാതെയാണ്‌.
നാട്ടിലെ ഓഫിസ്‌ മുറിയിലേക്കും ആതിരയുടെ സാമീപ്യത്തിലേക്കുമുള്ള യാത്രയാണ്‌ രാത്രിയുടെ രണ്ടാംയാമം. വെളുത്തുമെലിഞ്ഞ അവളുടെ പുഞ്ചിരിയിലാണ്‌ പലപ്പോഴും നഷ്‌ടമായെന്ന്‌ തോന്നുന്ന ജീവിതത്തിന്റെ താളം ഞാന്‍ കണ്ടെടുത്തിരുന്നത്‌. എന്റെ കൈപിടിച്ച്‌ കണ്ണാനാംകുന്ന്‌ കയറുന്ന കുഞ്ഞുടിപ്പിട്ട അനിയത്തിക്കുട്ടിയുടെ പുനര്‍ജന്മമാണ്‌ അവള്‍. എല്ലാരെയും ഉപേക്ഷിച്ച്‌ തന്നിഷ്‌ടത്തിനിറങ്ങിപ്പോകുമ്പോഴും അവള്‍ എന്റെ നെഞ്ചിലിരുത്തി ഞാന്‍ വളര്‍ത്തിയ `കുഞ്ഞു'വായിരുന്നല്ലോ...
ഓര്‍മ്മകള്‍ വെടിയുണ്ടകളായി ഹൃദയത്തില്‍ പാഞ്ഞുകയറി മരണം സംഭവിക്കുന്നതാണ്‌ എനിക്കെന്നുമുറക്കം. ജാലകത്തിനപ്പുറത്തെ തെരുവുകുട്ടികളുടെ ബഹളത്തിലേക്കാണ്‌ പിന്നീട്‌ ഞാന്‍ പുനര്‍ജനിക്കുന്നത്‌.
പകലുകള്‍ എത്ര കൂട്ടിയാലും ശരിയാകാത്ത കണക്കുകളിലേക്കും കുനുകുനെ വരച്ചിട്ട കടലാസുകളിലേക്കും ചുരുങ്ങുകയാണ്‌. ആകാശം മുട്ടെ ഉയരുന്ന കെട്ടിടത്തിന്റെ ഓരോ മുറികളും എന്റെ മനസ്സില്‍ ഭദ്രമാണ്‌. ചിന്തകള്‍ക്ക്‌ മൂര്‍ച്ച കൂട്ടി പാകപ്പെടുത്തിയെടുത്ത പ്ലാനുകളില്‍ ഒന്നുപോലും ഇതുവരെ പിഴിച്ചിട്ടില്ലാത്തതുകൊണ്ടാവാം ഭാഷയും വേഷവുമെല്ലാം എനിക്ക്‌ അപരിചിതമാവാത്തത്‌. ഞാന്‍ പോലുമറിയാതെ ഒരു നാടോടിയാവുന്നത്‌.
കിഷന്ജിയുടെ വരാന്തയില്‍ നിന്ന്‌ ഞാന്‍ ജയ്‌പൂരിന്റെ ചരിത്രത്തിലേക്കും വികസനത്തിന്റെ വെള്ളിവെളിച്ചം നാടിന്റെ അസ്ഥിത്വം ചോര്‍ത്തിയെടുക്കുന്നതിലേക്കും സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ആവി പറക്കുന്ന ആലു പൊറോട്ടയും അറബിചായയും കൊണ്ടുവെച്ച്‌ ഞങ്ങളുടെ സംവാദത്തിലേക്ക്‌ മഹാലക്ഷ്‌മിയും ഇറങ്ങിവരും. ഇനി മുതല്‍ `മാം' എന്ന് എന്നെ വിളിച്ചാല്‍ മതിയെന്ന്‌ പറഞ്ഞ്‌ ചിലപ്പോഴെല്ലാം അവരെന്റെ തോളത്ത്‌ ചാരിയിരിക്കും. ദിവസങ്ങള്‍ പിന്നിടും തോറും ഇതാണ്‌ എന്റെ നാടെന്നും കിഷന്‍ജിയും മഹാലക്ഷ്‌മിയുമാണ്‌ എന്റെ മാതാപിതാക്കളെന്നും തോന്നി. ഫ്‌ളാറ്റിന്റെ അന്തിമജോലികളിലേക്ക്‌ കടന്നിരിക്കുന്നതിനാല്‍ തിരക്ക്‌ പിടിച്ച ജോലിയായിരുന്നു പലപ്പോഴും. പക്ഷേ, രാത്രി വൈകിയാലും കിഷന്ജിയുടെ വീട്ടിലെത്താതെ റൂമിലേക്ക്‌ മടക്കമില്ലായിരുന്നു. ഇടക്കെല്ലാം റൊട്ടിയും വെണ്ടക്കാക്കറിയും കിഷന്ജിയുടെ കൈയില്‍ സൈറ്റിലേക്ക്‌ മഹാലക്ഷ്‌മി കൊടുത്തുവിടുമായിരുന്നു. ജോലിതിരക്കിനിടയില്‍ വിശപ്പിനെ മറന്ന്‌ തിരക്കുകളിലേക്കൂളിയിടുമ്പോഴും നിര്‍ബന്ധിച്ച്‌ ഭക്ഷണം കഴിപ്പിച്ചാണ്‌ കിഷന്‍ജി മടങ്ങാറുള്ളത്‌. നിയോഗത്തിന്റെ അര്‍ത്ഥവും വ്യാപ്‌തിയും ജയ്‌പൂരിലെ വേനലിന്റെ കാഠിന്യത്തോടൊപ്പം ഞാനറിയുകയായിരുന്നു.
ജയ്‌പ്പൂരില്‍ നിന്ന്‌ മടങ്ങാന്‍ ദിവസങ്ങള്‍ മാത്രമുള്ളപ്പോഴാണ്‌ കിഷന്‍ജിക്ക്‌ വീണ്ടും സുഖമില്ലാതായത്‌. ഒരു സന്ധ്യക്ക്‌ കിഷന്ജിയുടെ വീട്ടിലെത്തുമ്പോള്‍ മഹാലക്ഷ്മിയുടെ നിലവിളി കേട്ടു. വീട്ടിനുള്ളിലെ ചാരുകട്ടിലില്‍ ഖഡ്‌ക്കയും കെട്ടിപിടിച്ച്‌ ശ്വാസം വലിക്കാന്‍ ബദ്ധപ്പെടുന്ന കിഷന്‍ജിയെയാണ്‌ കണ്ടത്‌. റിക്ഷാക്കാരനെ കൂട്ടി വീട്ടിലെത്തുമ്പോഴേക്കും കിഷന്‍ജി വല്ലാതെ തളര്‍ന്നിരുന്നു. സന്ധ്യയുടെ തിരക്കിനെ അതിജീവിച്ച്‌ മുന്നേറാന്‍ പാടുപെടുന്ന റിക്ഷാക്കാരനോട്‌ `ജല്‍ദി, ജല്‍ദി' എന്ന് മഹാലക്ഷ്‌മി ആക്രോശിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഒരു ഭ്രാന്തിയെ പോലെ എന്തൊക്കെയോ അവര്‍ പുലമ്പുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ഐ സി യുവിന്റെ ചില്ലുജാലകത്തിനരുകില്‍ മഹാലക്ഷ്‌മിയെ ഇരുത്തി ഡോക്‌ടറെ കാണാന്‍ പോകാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോള്‍ അവരെന്റെ കൈയ്യില്‍ പിടിച്ചു.
``ബേട്ടാ...മേം അകേലാ ഹും...''
ദൈന്യതയാര്‍ന്ന ആ കണ്ണുകളില്‍ നിന്നും എന്തോ വായിച്ചെടുക്കാന്‍ വൃഥാ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും കഴിഞ്ഞില്ല. കിഷന്‍ജിക്കെന്തെങ്കിലും പറ്റിയാല്‍ ഈ വലിയ ലോകത്ത്‌ അവര്‍ തനിച്ചാവും. പക്ഷേ കിഷന്ജിയുടെ വിയോഗം അവരെ ഈ ഭൂമിയില്‍ തുടരാന്‍ അനുവദിക്കുമോ...അനാവശ്യചിന്തകള്‍ എന്നിലേക്കും വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.
ഒരു മണിക്കൂറിന്‌ ശേഷം ഐ സി യുവിന്റെ വാതില്‍ തുറന്ന ഡോക്‌ടര്‍ എന്നെ വിളിച്ചു.
കിഷന്‍ജി ഈ ഭൂമിയില്‍ നിന്നും യാത്രയെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഉറക്കെ നിലവിളിക്കാനാണ്‌ തോന്നിയത്‌. പ്രതീക്ഷയുടെ തുരുത്തില്‍ ലോകത്തെ മുഴുവന്‍ ദൈവങ്ങളോടും അപേക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന മഹാലക്ഷ്മിയുടെ മുഖത്തേക്ക്‌ നോക്കിയപ്പോള്‍ ഒന്നിനും കഴിഞ്ഞില്ല. നിസ്സംഗനായി അവരുടെ അരികത്തിരുന്നു. പിന്നെ പതിയെ പറഞ്ഞു.
``മാം. ബാപ്‌.....''
ശബ്‌ദം തൊണ്ടയില്‍ കുരുങ്ങിയപ്പോള്‍ കണ്ണുകള്‍ ഒഴുകിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു.
കിഷന്‍...മേരാ കിഷന്‍...
മഹാലക്ഷ്‌മിയെ ഒരു ഭ്രാന്തിയെ പോലെ അലമുറിയിട്ട്‌ ആശുപത്രി വരാന്തയിലൂടെ എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ നടന്നു...
പുതിയ പകല്‍.
ഞാന്‍ നാളെ നാട്ടിലേക്ക്‌ മടങ്ങുകയാണ്‌.
കിഷന്ജിയുടെ വരാന്തയില്‍ ലോകം ശൂന്യമായെന്ന്‌ പരിതപിച്ച്‌ മഹാലക്ഷ്‌മിയുണ്ട്‌. ഇനിയൊരിക്കല്‍ വീണ്ടും വരാമെന്ന ഉറപ്പോടെ ആ വീട്ടില്‍ നിന്നും തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോള്‍ തലേ ദിവസത്തെ മഹാലക്ഷ്‌മിയെയാണ്‌ ഓര്‍മ്മ വന്നത്‌.
ഈ ഏകാന്തതയില്‍ നിന്നും അവരെ മോചിപ്പിക്കണമെന്നുറച്ചാണ്‌ ആ സന്ധ്യയിലും കിഷന്ജിയുടെ വീട്ടിലെത്തിയത്‌. ഉമ്മറത്ത്‌ ആരെയും കണ്ടില്ല. അകത്തേക്ക്‌ നടക്കുമ്പോള്‍ ഖഡ്‌ക്കയില്‍ നിന്നും പുകച്ചുരുളുകള്‍ ഉയരുന്നത്‌ കണ്ടു. പുക വലിച്ച്‌ കണ്ണുചുവന്ന്‌ തളര്‍ന്നിരിക്കുന്ന മഹാലക്ഷ്‌മിക്ക്‌ കൈയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന പലഹാരപ്പൊതി നീട്ടി...
പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്‌ അവരത്‌ വാങ്ങി.
എന്റെ കൂടെ നാട്ടിലേക്ക്‌ വരണമെന്ന്‌ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവര്‍ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
കിഷന്റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ നിന്നും എങ്ങോട്ടുമില്ലെന്നും നാട്ടിലെത്തിയാല്‍ പതിവായി കത്തുകളയക്കണമെന്നും പറഞ്ഞ്‌ എന്നെ നെഞ്ചോടു ചേര്‍ത്തു. അവരുടെ മിഴികളില്‍ നിന്നും ഒലിച്ചിറങ്ങിയ കണ്ണുനീര്‍ എന്നെ നനയിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
ഖഡ്‌ക്ക വലിച്ചതിന്‌ അവരെ ഞാന്‍ ശാസിച്ചു.
ദയനീയതയോടെ എന്നെ നോക്കിയ ശേഷം അവര്‍ പറഞ്ഞു.
ബേട്ടാ...യേ ഖഡ്‌ഖാ മേരാ കിഷന്‍ ഹേ...
കരയുന്നതിനിടെ അവര്‍ പതിയെ പതിയെ ചിരിയിലേക്ക്‌ വഴിമാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അവര്‍ ഈ ലോകത്ത്‌ ഒറ്റക്കല്ലെന്ന്‌ ആദ്യമായി ഞാനും തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു.
image courtasy-google
14 comments:
പുതിയ കഥ-ഖഡ്‌ക്ക
ദാമ്പത്യത്തൈന്റെ തീവ്രത.. കിഷൻ ജിയെ ഖഡ്കയിലൂടെ തിരികെ പിടിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന മഹാലക്ഷ്മിയുടെ ചിത്രം മനസ്സിലുണ്ട്.. ഒപ്പം ഭ്രാന്തിയെ പോലെ മേരാ കിഷൻ എന്ന് നിലവിളിക്കുന്നതും.. നന്നായെഴുതി
യേ ഖഡ്‌ഖാ മേരാ കിഷന്‍ ഹേ...
ആദ്യായിട്ടാണിവിടെ. മനസ്സിലെത്തും വിധമുള്ള കഥപറച്ചിൽ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.
അഭിനന്ദങ്ങൾ!
നല്ല പോസ്റ്റ് :)
പാരഗ്രാഫ് തിരിച്ചാല്‍ വായിക്കാന്‍ സുഖമായിരുന്നു.
>>>ബേട്ടാ...യേ ഖഡ്‌ഖാ മേരാ കിഷന്‍ ഹേ...<<<
നല്ല കഥ, നല്ല പറച്ചില്‍.. ഇഷ്ട്ടായി :)
excellent.. good story.
സാധാരണ വായിക്കുന്ന കഥകളീൽ നിന്നും എന്തോ ഒരസാധരണത്വം ഫീല് ചെയ്യുന്നു.
ഏതേലും ഒരു നല്ല മാഗസിനിൽ അയ്ച്ചു കൂടായിരുന്നോ
Good story; Gireesh
Good story; Gireesh
ദ്രൌപദി : ചെറുകഥ വായിച്ചു. ശോകം മനസ്സില്‍ കിട്ടുന്നുണ്ട്. അതേ സമയം എന്തോ യാന്ത്രികമായിപ്പോകുന്നുവെനും തോന്നി.
:-)
ഉപാസന
good one
നന്നായി പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു :)
orupaadu naalukalkku shesham njan aagrahicha giriyude varikal.....vakkukalkondu athinde manohaaritha nashtappeduthunnilla..
:)
ഗിരീഷ്‌,
ബന്ധങ്ങളുടെ ഇഴയടുപ്പം നന്നായി എഴുതി.
(കിഷന്ജിയുടെ വേര്‍പാട്‌ പാതിവഴിയില്‍ വച്ചുതന്നെ ഊഹിച്ചുപോയി.)
Post a Comment